નથી...

કવિતા છે,એ શબ્દોનો પ્રાસ નથી.

શબ્દોની રમતમાં હળવાશ નથી.

શ્વાસ ઉચ્છવાસની આવનજાવમાં;

પળની પણ કોઈને નવરાશ નથી. 

સિમેન્ટ કોન્ક્રીટનાં ઘના જંગલમાં;

વૃક્ષો માટે તો ક્યાંય અવકાશ નથી.

હોય દીવો ગમે એટલો તેજસ્વી;

એ જ દીવા નીચે અજવાશ નથી.

એ માણસનું જીવવાનું પણ કેવું ?

મનમાં જેના કોઈ એક આશ નથી. 

એશઆરામનાં ભારે દારોમદારમાં;

અહીં કોઈને કેમ જરાય હાશ નથી?

ચાલતા જ રહેવાનું છે હવે નટવર;

જિંદગીથી લાંબો કોઈ પ્રવાસ નથી.

નથી...

હથેળીમાં જ છે એમ તો, પણ હસ્તગત નથી;
હાથની લકીરમાં ભાવિની કોઈ વિગત નથી.

એમની વણકહેલ સૌ વાત હું સમજી જાઉં છું;
મારી ખામોશી સમજાવું એટલી આવડત નથી.

કોઈના પર મરી મરી જીવતો રહ્યો જિંદગીભર;
એટલે મર્યા પછી ય જીવ મારો અવગત નથી.

જેને યાદ કરી કરી ખુદને જ હું વીસરી ગયો;
એનું જ મન મારી યાદમાં જરા ય રત નથી.

એક ટેવ પડી ગઈ છે ઇશ્ક કરવાની પહેલેથી;
બસ એના સિવાય બીજી કોઈ અન્ય લત નથી.

ગીતા કુરાન ને બાઈબલ ફંફોસી જોયા મેં યાર;
માધવ, મહમદ,  ઈશુના ક્યાંય દસ્તખત નથી.

કોણ સમજશે નટવર તારી વાત ફાની જહાંમાં;
તારા દિલની ધડકનો તારી સાથે સહમત નથી.

નથી...

જવા દો, એની કોઈ દલીલ નથી;
આંસુથી જલદ કોઈ સલિલ નથી.

હાર્યો હું દાવો ઇશ્કનો દુનિયામાં;
આશિક છું, હું કાબેલ વકીલ નથી.

મેં તો સાવ જ છોડી દીધું છે હવે;
એમનાં તરફથી જરા ઢીલ નથી.

છે એ દરવાન એમનાં સ્વરૂપનો;
જે એમનાં ગાલે છે એ ખીલ નથી.

એમનાં નામે સતત ધબકે હવે એ;
મારું દિલ હવે મારું જ દિલ નથી.

એમના પર મરીને હું જીવતો રહ્યો;
એ કમસિન છે,  કોઈ કાતિલ નથી.

કેવી રીતે પહોંચું હું એના કિનારે?
ઇશ્કના દરિયાને કોઈ સાહિલ નથી.

મારી કવિતાઓ જાહેર રહેવા દેજો;
કવિતા કંઈ મારું અંગત વિલ નથી.

ખામોશ રહીને સહતો રહ્યો સદા;
બાકી નટવર સાવ બુઝદિલ નથી.

નથી...

હૈયે છે પણ હોઠે લવાતું નથી;
એથી ગીત અધૂરું ગવાતું નથી.

હું એનો થયો હસતા રમતા;
એનાંથી જ મારા થવાતું નથી.

નજર એની છે જ બહુ કાતિલ;
વર્ના  એમ કોઈ ઘવાતું નથી.

વરસ્યું જે કોઈની અગાશીએ;
ફરી એ વાદળ છવાતું નથી.

રોજ રોજ મળવા તો આવે એ;
દિલ એનું સાથે લવાતું નથી.

સાકી તેં ભર્યો છે જે નજરોથી;
એ જામ મારાથી પિવાતું નથી.

બહાર ભલે ધોધમાર હેલી છે;
તુ નથી સાથે તો નવાતું નથી.

મંજિલ તો બે જ કદમ દૂર છે;
છતાં ય મારાથી જવાતું નથી.

એના પર હર પળ મર્યા વિના;
હવે તો મારાથી જિવાતું નથી.

બેશક હોવી જોઈએ દિલમાં કસક;
નહીંતર નટવર કંઈ લખાતું નથી.

નથી...

વાત સાવ સાચી છે, પણ અજીબ નથી;

છે મારી પાસે જે, એ મારી કરીબ નથી.

રેખાઓ તો ઘણી છે મારી હથેળીઓમાં;

હાય રે!મારા  હસ્તમાં મારું નસીબ નથી.

મારાથી ન વાત છુપાવ મારી જ વાત;

તું તો મારો દોસ્ત છે, કોઈ રકીબ નથી.

કરો દુઆ મારા માટે, મરીઝ-એ-ઇશક છું;

દવા કરે આ મરજની એવો તબીબ નથી.

હૈયામાં જેના હામ હોય ને હોઠ પર હાસ્ય;

હોય ભલે મુફલિસ, શખ્સ એ ગરીબ નથી.

અણીના સમયે સાથ આપ્યો લાગણીઓએ;

કોમળ લાગણીથી કુશળ કોઈ હબીબ નથી.

બોલાવી મને મયખાને પ્યાસો રાખે સાકી;

સાકી, આ તારી કોઈ સારી તહઝીબ નથી.

એઓ ભલે મને વીસરી ગયા હસતા રમતા;

એમને ભૂલવાની મારી પાસે તરકીબ નથી.

ખભે રાખી રોજ ફરતો રહ્યો છે નટવર જેને;

લટકાવ્યો’તો ઈસુને એવી એ સલીબ નથી.

[તહઝીબ= શિષ્ટાચાર (સંદર્ભઃ ગુજરાતી લેક્સિકોન), સલીબ= सलीब =ક્રોસ, જેના પર ઇસુ મસીહાને લટકાવવામાં આવેલ (સંદર્ભઃ હિન્દી વર્ડનેટ)]

નથી...

કહેવા જેવી કોઈ ખબર નથી;

છે બધું જ પણ સરભર નથી.

જેને હું હરદમ તાક્યા કરું છું;

મારા પર એની જ નજર નથી.

દફનાવ્યા કંઈક રંગીન સપનાં;

પણ એની કોઈ જ કબર નથી.

એ મારા દિલમાં રહે હર ઘડી;

એમનાં દિલમાં મારું ઘર નથી. 

કોરાં રહી જવાય છે વરસાદમાં;

મન ભીતરથી તરબતર નથી.

કંઈ કમી રહી ગઈ છે શબ્દોમાં;

મારી નજમની એને અસર નથી.

મંદિરમાં મૂક્યો,પ્રભુ બની ગયો;

હવે એ સમજે, એ પથ્થર નથી.

દિલ જ તૂટ્યું છે,બાકી કંઈ નથી;

રોદણાં રોવાનો એ અવસર નથી.

હજી ઘણો અભિનય કરવાનો છે;

તું છે પણ તુંય ખરો નટવર નથી.

નથી...

જેવો હું તરસ્યો છું દોસ્ત, એવું તો કોઈ તરસતું નથી;

વાદળ છવાય છે એમની ઝૂલ્ફોનું પણ વરસતું નથી.

મળ્યા છે પળ બે પળ માટે આવતા જતા રસ્તામાં;

મુખ મનોહર એમનું નજર સામેથી હવે ખસતું નથી.

રૂબરૂ થયા એ સપનાંમાં મને તો આલિંગ્યા પણ છે.

હાય રે કિસ્મત!એ આલિંગન એમનું તસતસતું નથી.

પુર તો જરૂર ઊભરતું હશે એમના ઉરમાં પણ સ્નેહનું;

તણાય જાઉં એ પુરમાં હું એટલું એ ધસમસતું નથી.

આયનો આજકાલ હીબકે ચઢ્યો છે, રોક્યો ન રોકાય;

આવે એની આસપાસ ઘણાં, અંદર કોઈ વસતું નથી.

ચેન ખોવાયું દિવસનું, નીંદર થઈ વેરણ હર રાતની;

ઇશ્ક કરવાનું યાર,  તું ધારે એટલું સાવ સસતું નથી.

ચિનગારી લઈને ચકમક પણ ક્યાં સુધી ભટકતું રહે?

તણખો કેમ થાય?ચકમક સાથે લોહ કોઈ ઘસતું નથી.

ન પૂછ દોસ્ત તું મને કેમ હાસ્ય મારું મશહૂર થયું છે?

કારણ ભીની આંખે હસ્યો છું એવું તો કોઈ હસતું નથી.

એક દિ એમને તારા પ્રેમની કિંમત સમજાશે નટવર;

કસ્યો  છે તારા પ્રેમને એમણે એટલું કોઈ કસતું નથી.