ખુમાર...

વખત વખતનું  કામ વખતસર કરી ગયો;

સવાર થતા ખુમાર ઇશકનો ઊતરી ગયો.

એના તન નહીં, મન સુધી પહોંચવાનું હતું;

ત્યાં પહોંચી કેટલી ય વાર પાછો ફરી ગયો.

વસવું હતું મારે તો એની બે મલાખી આંખોમાં;

હાય રે નસીબ! બની આંસું ત્યાંથી ખરી ગયો.

હવે કેવી રીતે રાત વિતાવીશ હું? કહો યારો;

બાકી હતો ગણવાનો એ તારો ય ખરી ગયો.

ચેનથી સૂતો હતો હું એના ખ્વાબો ખયાલોમાં;

મારા યાર પણ કેવાં? સમજ્યા હું મરી ગયો !

લો, ગામ આખેઆખું આજ હિલોળે ચઢ્યું છે !

ખૂબસૂરત ષોડશીનો પાલવ સહજ સરી ગયો.

કેટકેટલાં હિસ્સામાં વહેંચાતો રહ્યો જિંદગીભર!

હવે તો હું કોણ છું એ ય હું સાવ વીસરી ગયો.

ઇશક તો છે ઠંડી આગનો એક દરિયો નટવર;

એમાં મઝધારે ડૂબ્યો એ ભવસાગર તરી ગયો.