ખસૂસ...

સહુ અગત્યનાં કામ પડતા મૂકી એક કામ હું કરું ખસૂસ;

સામે જો મળે રડતો કોઈ અજાણ્યો જણ,એને હું કરું ખુશ.

તું સાથે હોય કે ન હોય સનમ,મને ય શું ફરક પડે હવે?

હું તો તને હર ઘડી હર જગા મારી સાથે જ કરું મહેસુસ.

તારી હર માહિતી મળી જાય છે મને,ભલે તું લાખ છુપાવે;

આ હવા, આ પંખી,  આ ચાંદની છે મારા અંગત જાસૂસ.

રૂબરૂ મળી ત્યારે હું જે જે ન કરી શક્યો ચાહવા છતાં ય;

સપનાંમાં મારા એ બધું જ સનમ, કરી લઇશ હું વલ્લૂસ.

દુનિયા ભલે મને દિવાનો કહે તો એ પણ કંઈ ખોટી નથી;

તન્હાઈમાં ખુદની સાથે ય ઘણી વાર મસ્તીથી કરું ગુસપુસ.

સમય સમયની વાત છે, જિંદગી જીવવા માટે સમય નથી;

રાહે-એ-જિંદગી થઈ ગઈ પુરી જીવાય ગયું બસ લુસલુસ.

સનમ તને પણ રાજી રાખવી એમ સાવ આસાન તો નથી;

રોજ રોજ તને ય આપવી પડે છે મારે આ કવિતાની ઘૂસ.

આજે લખે છે નટવર, કાલે શાયદ કંઈ પણ ન લખી શકે;

દોસ્તો મારા, તો પણ તમે કદી ન થશો એના પર નાખુશ.

(ખસૂસ= જરૂર; અવશ્ય; નક્કી; ખચીત; સંદર્ભ-ગુજરાતી લેક્સિકોન)