હતું...

આંખોમાં એમની એક આંસું નમણું હતું;

સૌ હસ્યા,એઓ રડ્યા મારું ઉઠમણું હતું.

રાતભર જાગતા રહ્યા કોની રાહમાં અમે;

અમે ખોયું, એ એમનું સુહાનું સમણું હતું.

કંઈ જ ન કહ્યું એમણે એમના બે હોઠોથી;

આંખોથી જે કહ્યું એમણે એ જ ઘણું હતું.

વિસ્ફોટ તો થવાનો જ હતો દોસ્ત મારા;

એક અંગ પરમાણું હતું, બીજું અણું હતું.

બે નયનો મારા ભીનાં ભીનાં રહેશે હવે;

તો ય ભીની આંખોમાં ન  કોઈ કણું હતું. 

તરી ગયો આખેઆખો ભવસાગર હું પણ;

મ્હોમાં એમની યાદનું એક જ તરણું હતું.

તીર નજરનું છોડી કર્યો છે શિકાર એમણે;

હૈયું મારું એમને મન તો એક હરણું હતું.

કોને જઈને કરીએ ફરિયાદ હવે અમે પણ?

જખમ જેમણે આપ્યા મને એ મા જણું હતું.

દેવા કર્યા છે નટવરે કારોબાર-એ-ઇશ્કમાં;

એની યાદમાં એક કવિતા, એ ભરણું હતું.