સમજાય કદી જો આ જિંદગી મરમ;
તો મટી જાય સહુ રહ્યા સહ્યા ભરમ.
હસતા હસતા એ જ છેતરી જાય છે;
જેને આપણે માનતા રહીએ પરમ.
દિલ પથ્થરનું લઈને ફરે છે એઓ;
તનબદન છે જેમનું મુલાયમ નરમ.
હું ક્યાં કંઈ વધારે માંગું છું સનમ?
બસ મળે મને તારા નિગાહ-એ-કરમ.
ગઈ છે જ્યારથી છોડી મને એકલો;
છે કિસ્મતની દશા કદી નરમ ગરમ.
પ્રેમને પૂજા માનતી હતી કદી તું ય;
હવે વીસરી ગઈ તું તારો એ ધરમ.
આયનામાં જોતો નથી નટવર હવે;
ખુદની હાલત પર આવે એને શરમ.
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો
આપના હર સુચનો, કોમેન્ટસ આવકાર્ય છે. આપનો એ બદલ આભારી છું