મરણ મળે

આ તો દુનિયા છે દોસ્ત, અહીં કંઈ પણ મળે;

ધસમસતા દરિયા તળે ય કોરું કટ રણ મળે.

જ્યારે જ્યારે જોવું છું હું મારા આયનાઓમાં;

હર વખતે મને સામે સાવ અજાણ્યો જણ મળે.

બેઠો હોઉં સમી સાંજે ડૂબતા સૂરજના સથવારે;

અને સાવ અચાનક જ એની યાદોનું ધણ મળે.

આવી જો કદી જાય એક લટ એના ચહેરા પર;

મને સાવ નજદીકથી જોવાને ચંદ્ર ગ્રહણ મળે.

થતા થતા થઈ જાય છે ઇશ્ક સહુ કોઈને અહિં;

ને પછી કદી ન રૂઝાય એવા કેટલાંય વ્રણ મળે.

ઓવારી દઊં મારા ભવોના ભવ હું એના પર;

જો એની સાથે જીવવાનું મને એક ક્ષણ મળે.

કદી જો કહે પ્રભુ મને માંગ માંગ માંગે એ આપું;

તો માંગી લઉં હું, મને ફરી મારું બચપણ મળે.

સૌ સગા કંઈ હોતા નથી વહાલા,એ હોય દવલા;

સાવ અજાણ્યા સાથે સાત પેઢીના સગપણ મળે.

આંખો થાય બંધ નટવરની અને એ કદી આવે;

કાશ, એની બાહોમાં મને મનગમતું મરણ મળે.