છે

હવે આ અસીમ ઉદાસીને હરદમ સાથે રાખવાની છે;

ને બેસ્વાદ એકલતાને અમૃતની જેમ ચાખવાની છે.

તારા વિના જિંદગી કેવી હશે કોને ખબર કે તને કહું;

થોડા શ્વાસ લઈ ઉચ્છવાસ છોડી વેડફી નાખવાની છે.

એક પલ્લામાં આંસુ, એક પલ્લામાં થોડી મુસ્કુરાહટ;

એ બે ચીજ મારે તો એક જ ત્રાજવામાં જોખવાની છે.

દિવસ તો જેમ તેમ વીતી જાય સનમ તારી યાદમાં;

રાત હવે મારે તારા સુહાના સપનાથી પોંખવાની છે.

તારી ગલીને ઈદગાહ સમજી હર નમાજ અદા કરી છે;

બસ, હવે અલ્લાહે મારી સારી તકદીર ભાખવાની છે.

આ લખવાનું ક્યારે પૂરું થશે નટવર એ કેવી રીતે કહે;

હજુ તો કેટલી ય વેદના આ શબ્દોમાં આલેખવાની છે.