જ્યારે જોયા એમને
વરસાદમાં થતા તરબોળ!
એમનાં પર યાર, હું તો થઈ ગયો
ઓળઘોળ!
ફક્ત હું જ નહીં,મેઘો પણ થઈ ગયો છે
ઘેલો;
નિહાળીને એમના
હસીન હુસનની છાકમછોળ.
પાલવ સરકતા સરકતા
સહેજ જ રહી ગયો;
કાશ!વરસાદની સાથ
સાથ હોત થોડો વંટોળ.
હું હતો ત્યાં ને
ત્યાં જ ઊભો રહી ગયો અવાક;
ફરતી રહી આસપાસ
મારી સૌંદર્યની ચકડોળ.
ચોરી ચોરી એમને
જોતા મને એઓ જોઈ ગયા;
ને ગુલાબી ચહેરો
એમનો થઈ ગયો રાતોચોળ.
કેવી રીતે મેળ
પડશે એમનો અને મારો હવે?
ચહેરો મારો છે
ચોખંડો, એમનો છે ગોળમટોળ.
ફરી મળવાનો કરી
વાયદો ન આવ્યા કદી એ;
જતા જતા જાણે એ
કોણીએ લગાડી ગયા ગોળ.
હું સદા જેને
બેપનાહ ચાહતો રહ્યો જિંદગીભર;
કરી રહ્યા હતા સદા
એઓ મને ચાહવાનો ડોળ.
કોણ અહીંયાં કેવું
કેવું છે એ કેમ કરી પારખવું?
પિત્તળનાં હરેક
ચહેરાઓ પર છે સોનાનો ઢોળ.
સહુને હળી મળી ઢળી
ઢળી મળતો રહ્યો હું તો;
ને દુનિયા આખી નટવરને સમજતી રહી ડફોળ.
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો
આપના હર સુચનો, કોમેન્ટસ આવકાર્ય છે. આપનો એ બદલ આભારી છું