રોમ રોમમાં વસી ગયું છે પહેલા સ્પર્શનું સ્પંદન;
રોમ રોમ સુવાસિત થયું ગયું છે, જાણે છે ચંદન.
એમના મુલાયમ ટેરવે ટેરવે વસે છે પારસમણિ;
મુજ કથીર જેવાને ય બનાવી દીધો એમણે કુંદન.
ડૂબવાની હતી જ મારે ઘાત, નજૂમી સાચો પડ્યો;
ડૂબી મર્યો,ઘણાં છે ગહેરા એમનાં ગાલનાં ખંજન.
ઇશ્ક મારા માટે જીવન મરણનો સવાલ હતો યાર;
ન ખબર હતી મને,એમનાં માટે હતું એ મનોરંજન.
દિવસ તો એમનાં ખયાલમાં વીતી જાય આહિસ્તા;
સુવા પહેલાં ખાલી આંખોમાં લગાવું યાદનું અંજન.
જાઉં તો ક્યાં જાઉં અજનબીઓની આ દુનિયામાં હું?
એક છૂટે તો બંધાય જાય છે અહીં અવનવા બંધન!
ખુદા! કદી તો તું જો આવે બહાર મંદિરની કેદમાંથી;
માણસની જેમ રહે મારી સાથે તો કરું તને હું વંદન.
કમાલ થઈ ગયું,દિલ તૂટ્યું તો ય જીવતો રહી ગયો;
આવો દિલદાર આવો,આપો મને દિલથી અભિનંદન.
લખતા લખતા નથી લખાતી આ કવિતાઓ નટવર;
દિલમાં વલોવાતી લાગણીનું કરવું પડે મનોમંથન.
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો
આપના હર સુચનો, કોમેન્ટસ આવકાર્ય છે. આપનો એ બદલ આભારી છું