લહાણી...

ખુદાએ જે કંઈ આપ્યું મને એની કરી છે લહાણી;

જિંદગી એવી રીતે જીવ્યો જાણે હર પળ ઉજાણી.

બહુ સાચવીને રાખ્યા આંસુને આંખની તિજોરીમાં;

છે ભલે એ નમકીન, બહુ કિંમતી છે આંસુનું પાણી.

સમજાતા સમજાતા જ એ સમજાય છે સહુ કોઈને;

જિંદગીમાં ઇશ્ક નથી કર્યો,જીવન એનું ધૂળધાણી.

રાહ-એ-જિંદગી ત્યારે જ આસાન થઈ જાય સનમ;

હર કદમ પર જો હાથમાં મારા હોય તમારો પાણિ.

સહુ જાણીતાંઓએ એટલો ઠગ્યો છે સર- એ- રાહ;

હવે મને પ્રિય લાગે વ્યક્તિ હોય જે સાવ અજાણી.

સમજવાનું ન સમજે એ કદી, ન સમજવાનું સમજે;

ને કહેવાય એ ચતુર,આ માનવી છે વિચિત્ર પ્રાણી.

લખતા લખતા કેવી લખી છે ભગવાને આ વાર્તા?

હર કોઈ જિંદગી જાણે છે એક અધૂરી પ્રેમકહાણી.

દરદ-એ-દાસ્તાં પણ નટવર કેવાં કેવાં રંગે લાવે?

હતું જેમાં વધુ દર્દ, એ જ કવિતા મેહફિલે વખાણી.