દિલની દિવાલોમાં પડે છે એક તિરાડ;
જ્યારે કપાય ક્યાંક એક લીલુંછમ ઝાડ.
કોઈએ એ ન સાંભળી આખાં વગડામાં;
બચારાં એ વૃક્ષે પાડી હશે કેટલીય રાડ.
ચોરી ગયું ચુપકીથી મારાં સપનાઓને;
કહો,
કોણે પાડી છે મધરાતે આ ધાડ?
હસતાં હસતાં એ જ દઈ
જાય છે છેહ;
જેને સાથે કદી લડાવ્યા હોય છે લાડ.
એ દેશનું શું થશે?
સમજ નથી પડતી;
જ્યાં ત્યાં હર રોજ ચીભડાં ગળે છે વાડ.
આશા રાખી છાંયડાના હું તપતો રહ્યો;
હાય રે! ઊછેર્યો હતો આંગણમાં તાડ.
કાન દઈને સાંભળતો તો સંભળાશે એ;
ઘેરી તન્હાઈમાં ખામોશી પાડે છે દહાડ!
વજન નથી તોય એ ભારે બોજ જેવું છે;
શિર પર ચઢાવ્યો છે મેં યાદોનો પહાડ.
રાહ છે તો ક્યાંક મંજિલ પણ હશે યાર;
બસ એક વાત તો તું કદમ તારા ઉપાડ.
ડચકા ખાઈ ખાઈ જીવી રહ્યો છે નટવર;
કાપશો ન કોઈ એની શબ્દો સાથેની નાડ.
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો
આપના હર સુચનો, કોમેન્ટસ આવકાર્ય છે. આપનો એ બદલ આભારી છું