જાતને બાળી છે...

કહેવા જેવી કેટલી ય વાત મેં ટાળી છે;

અડધે રસ્તેથી મારી જાતને મેં વાળી છે.

મથ્યો છું જિંદગીભર પ્રવાહી થવા જેવો;

જેવું પાત્ર મળ્યું, જાતને એવી ઢાળી છે.

સામે પૂરે હરદમ ઝંપલાવ્યું છે તન્હાઈમાં;

ડૂબી જતા જાતને માંડ માંડ મેં ખાળી છે.

હર જખમ ધીમે ધીમે  થઈ જાય સાજા;

હતા જખમ જ્યાં,ત્વચાને ત્યાં પંપાળી છે.

જિંદગીનાં કેટલાં રંગ રૂપ અજાણ્યા રહ્યા;

કેવી રીતે કહું જિંદગી નજીકથી ભાળી છે?

ઓછાયા તિમિરના લાંબા થઈ રહ્યા સતત;

બીજાને રોશની આપવા જાતને બાળી છે.

લગાવીને કાજળ આવ્યા એઓ સપનાંમાં;

રાત એટલે હોય એના કરતા વધુ કાળી છે.

લખતા લખતા એમ નથી લખાતું નટવર;

લખવા કાજ લાગણી સો ગળણે ગાળી છે.