પાંપણોને સપનાઓનું વજન લાગે;
ઉજાગરો ય હવે મને સ્વજન લાગે.
કોઈ હસીને પૂછે મને કેમ છો તમે?
એ અજાણ્યો ય મને પ્રિયજન લાગે.
દર્દ દિલે સાચવી સજાવી મહેફિલ;
આંસુઓમાં એમને મનોરંજન લાગે.
પંખીઓ કરે કલરવ સવારે સવારે;
પ્રભુ,
એ તો મને તારું ભજન લાગે.
ડૂબીને હું મરી જઈશ કે તરી જઈશ;
એ ગાલમાં બહુ ઊંડા ખંજન લાગે.
આંસુમાં નથી ઓગળતું આસાનીથી;
બની શકે એ વોટરપ્રૂફ અંજન લાગે.
એમની ખબર નથી,કોઈ ખત
નથી;
મને વીસરી જવાનું પ્રયોજન લાગે.
મયખાનાંથી છે ઘર બે જ કદમ દૂર;
એકાદ જામ પછી લાખો જોજન લાગે.
આયનામાં જોયું જ્યારે જ્યારે નટવરે;
આયનાને સાવ અજાણ્યો જન લાગે.
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો
આપના હર સુચનો, કોમેન્ટસ આવકાર્ય છે. આપનો એ બદલ આભારી છું