દૂરનું ભાળે છે...

આજનો માણસ બહુ દૂરનું ભાળે છે;

પગ તળે શું છે એ જોવાનું ટાળે છે.

વૃદ્ધ મા- બાપને ઘરડાંઘરમાં મૂકી;

એક - બે કૂતરાં ઘરમાં એ પાળે છે.

સમજી દિલને રમકડું રમે એ હરદમ;

બદલી નાંખે જ્યારે,એકથી કંટાળે છે.

વાયદા તો સાવ મફતના ભાવે આપે;

હોય ફાયદો તો જ વાયદો એ પાળે છે.

મહેફિલમાં વસતો રહે, હસતો ય રહે;

ને એકલતામાં આંખોને એ પલાળે છે.

બન્ને તરફથી કાંટ હોય કે હોય છાપ;

સિક્કો જીતનો જ હંમેશ એ ઉછાળે છે.

ફૂલોને ચૂંટી ચૂંથી નાખે છે સુવાસ માટે;

અને પછી નિરાંતે કાંટાને એ પંપાળે છે.

ખુદા ભગવાન પણ નથી બચી શક્યા;

ખુદાને ય ખુદના રૂપમાં જ એ ઢાળે છે.

છતી આંખે સાવ સહજ ધૃતરાષ્ટ્ર બની;

મુલાયમ કાળા અંધારને એ ઉકાળે છે.

સમજી વિચારીને તુ બોલજે હવે નટવર;

અહીં તો સૌ સો ગળણે વાતને ગાળે છે.