વસવું હતું મારે એમના શ્વાસમાં;
આખરે વસાવ્યો મને નિઃશ્વાસમાં.
મહેકને માણતા પહેલાં ઓ દોસ્ત;
લઉં છું હું ફૂલોને પણ વિશ્વાસમાં.
સાવ કોરો રહી ગયો વરસાદમાં;
ભીનો થયો આંસુની ભીનાશમાં.
આયનો જોતા જ ખયાલ આવ્યો;
હર આદમી જીવે છે આભાસમાં.
ગણવાને ઓછા પડે છે તારાઓ;
કેટલાં ઓછા તારા છે આકાશમાં!
ઇશ્કથી ન કોઈ બચી શક્યું અહીં;
સૌ સપડાય છે એના મોહપાશમાં.
એઓ સાથ હોય તો એવું લાગે છે;
કહીં ખુદા ય છે મારી આસપાસમાં.
કોની અસર છે કોણ કહી શકે એ;
શબ્દ કેમ ગોઠવાય ગયા પ્રાસમાં?
લખી જેના માટે કવિતા નટવરે;
ઠેકડી ઊડાવી એમણે ઉપહાસમાં.
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો
આપના હર સુચનો, કોમેન્ટસ આવકાર્ય છે. આપનો એ બદલ આભારી છું