અરે!વાસી દો કોઈ હવે બધી કમાડો;
ઘરમાંથી દૂર ભાગી ન જાય ધુમાડો.
નુકશાની તો મારા ચહેરા પર હતી;
સમજતો રહ્યો આયનામાં છે તિરાડો.
મંદિર મસ્જિદના ન જવાય તો શું?
એકાદ રડતા બાળકને કદી રમાડો.
બંધ કરીને છપ્પન ભોગનો દેખાડો;
એકાદ ભુખ્યા ભક્તજનને જમાડો.
પવને જ ખખડાવ્યું હશે મારા દ્વારને;
શું ફેર પડે હવે ઊંઘાડો કે ન ઊંઘાડો?
દુનિયા સૂતી છે તો સુવા દો નિરાંતે;
બસ તમે તમારા આતમને જગાડો.
બસ લખતા લખતા લખાઈ જાય છે;
વિચારોને ક્યાં હોય છે કોઈ સીમાડો?
ક્યાં કહું છું સનમ, સાથે આવી રહો;
એટલું કરો, મારી તન્હાઈને
ભગાડો.
નાજુક છે મારાં અરમાનોનો જનાજો;
હળવે હાથે એને યારો, તમે ઉપાડો.
ઘરમાંથી બહાર નીકળી જો નટવર;
પુકારે છે તને વાદી ને ઊંચા પહાડો.
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો
આપના હર સુચનો, કોમેન્ટસ આવકાર્ય છે. આપનો એ બદલ આભારી છું