મૃગજળ

સીંચી સીંચીને મીઠા મધુરા મૃગજળ;

ઊછેરી છે અમેય પ્રેમની એક કૂંપળ.

એક ચહેરો એવો વસાવ્યો નયનમાં;

બંધ આંખોએ પણ થાય એ ઝળહળ.

સાચવી સાચવીને રડવાનું કેવું દોસ્ત?

આંસું પણ ક્યાં કદી વહે છે ખળખળ?

બંધ બધાં બારણાં તો શેની ધારણા?

ખોટી પડે છે જ્યારે બધી જ અટકળ.

ચહેરા પરથી  નકાબ હઠ્યો તો જાણ્યું;

ઓઢીને સુંદરતા ફરે એક મોહક છળ.

એ જ વીસરી જાય છે હસતા રમતા;

યાદ કરતા રહ્યા  જેને અમે હર પળ.

ચાલ્યો’તો એકલો, કાફલો થતો ગયો;

શરૂ કરી હતી  અમે ઇશ્કની ચળવળ.

લખી નાંખે જ્યારે નટવર એક કવિતા

વળે છે એના ઘાયલ દિલને થોડી કળ.