કાશ!

કાશ! આપ સનમ, મને પહેલાં મળ્યાં હોત !

અરમાનો આપણાં આંસુંઓમાં ન ભળ્યાં હોત.

ખોવાઈ જતે આપણે એકબીજાની આંખોમાં;

અને જગનાં ઠગ લોકને એ રીતે છળ્યાં હોત.

જતા જતા જોયું હોત મારા તરફ એક વાર;

ચરણો આપના પણ જરૂર પાછાં વળ્યાં હોત.

સાથે મળી ભેટીને ભલે આપણે રડ્યાં હોત;

એ આંસુંઓ આપણાં ખારાં નહીં,ગળ્યાં હોત.

મળીને આપણે બન્ને કદી ય અલગ ન થાત;

ને જુદા કરવા આપણને સહુ ટળવળ્યાં હોત.

પાથરી દેત હું મારી જાતને આપનાં ચરણોમાં;

આપ પણ સનમ,મારા તરફ સહજ ઢળ્યાં હોત.

પકડ્યો હોત હાથ મારો આપના કોમળ હસ્તમાં;

રાહ-એ-જિંદગીમાં અણગમતાં સાથ ટળ્યાં હોત.

લખી નજમ લાગણીમાં ઝબોળી કલમ નટવરે;

પડે જો એક નજર આપની,શબ્દોય ફળ્યાં હોત.