રણમાં વહેતું રહે છે એ ખળખળ;
ને તો ય એ કહેવાય છે મૃગજળ.
વીસરી ગયા જે સાવ સરળતાથી;
મન મારું યાદ કરે એને પળપળ.
આ માણસ તો ભાઈ માણસ જ છે;
માણસ? માણસને નામે એક છળ.
ડૂબ્યો હું એ બે ઘૂઘવતી આંખોમાં;
એ આંખોનું ક્યાંય નથી કોઈ તળ.
અચાનક ઊગે છે સપનું આંખોમાં;
ઘનઘોર રાત થઈ જાય ઝળહળ.
તૂટી જશે નાજુક સુંવાળા સંબંધો;
લાગણીઓને ન આપો વધુ વળ.
છે હું જેટલો બેચેન તમારા કાજ;
તમેય કદી બનો એટલાં વિહ્વળ.
પ્રેમ એક પૂજા,પ્રેમ એ જ પ્રાર્થના;
કર નટવર તું એવી કોઈ ચળવળ.
ને તો ય એ કહેવાય છે મૃગજળ.
વીસરી ગયા જે સાવ સરળતાથી;
મન મારું યાદ કરે એને પળપળ.
આ માણસ તો ભાઈ માણસ જ છે;
માણસ? માણસને નામે એક છળ.
ડૂબ્યો હું એ બે ઘૂઘવતી આંખોમાં;
એ આંખોનું ક્યાંય નથી કોઈ તળ.
અચાનક ઊગે છે સપનું આંખોમાં;
ઘનઘોર રાત થઈ જાય ઝળહળ.
તૂટી જશે નાજુક સુંવાળા સંબંધો;
લાગણીઓને ન આપો વધુ વળ.
છે હું જેટલો બેચેન તમારા કાજ;
તમેય કદી બનો એટલાં વિહ્વળ.
પ્રેમ એક પૂજા,પ્રેમ એ જ પ્રાર્થના;
કર નટવર તું એવી કોઈ ચળવળ.
માનવ ક્યારેય કોઇને ભૂલતો નથી, એ ભૂલવાનુ છળ કરેછે--મ્રુગજળની જેમ-- આપની કવિતામાબજુ ગહન વિચાર છુપાયેલા છે.
જવાબ આપોકાઢી નાખો