જાણે ફર્યા રાખું છું હું કોઈ છૂપા વેશમાં;
જ્યારથી આવી ચડ્યો છું હું પરદેશમાં.
છે એમ તો દિલ એમનું ય ખૂબ વિશાળ;
બસ,મને જ ન મળી જગા એ નિવેશમાં.
ભાષા ન સમજી શક્યો એના મૌનની હું;
હતો મોઘમ ઇશારો નજરના એ સંદેશમાં.
કંઈક કમી મારી હતી, કંઈક એમની ય;
થઈ દશા એથી પ્રેમની માઠી સંનિવેશમાં.
દિલ તો પાગલ છે કે નક્કી નથી કરતું;
પ્રેમ તો સૌ કરે, ક્યાં અતિ,ક્યાંક લેશમાં.
મળે જો ફરી તો સાચવીને મળજે સનમ;
જોજે, કચડી ન નાખું તને હું પ્રેમાવેશમાં.
આ બેરહેમ દુનિયા ન ચેનથી જીવવા દેશે;
ચાલ, ખોવાઈ જઈએ બન્ને પ્રેમના પ્રદેશમાં.
ઊકેલી શક્યો હું ભલભલી વિટંબણાઓ હું;
ગૂંચવાઈ ગયો છું હું એના ઘુંઘરાળા કેશમાં.
ધોયા છે આંસુંઓથી થોડા ખંડિત સપનાં;
ઉજાગરા રાતભરના રહી ગયા અવશેષમાં.
માણસ જેવો માણસ પણ ક્યાં રહે માણસ?
આવી જાય જો ક્યારેક એ કોઈ આવેશમાં.
હું એનો એ જ, એવો ને એવો રહી ગયો;
આયનો મળ્યા રાખે છે નવા પહેરવેશમાં.
એ જે કહે તે કરતો થઈ ગયો હું અમસ્તો;
હુકમ ન હતો, સ્નેહ હતો એના આદેશમાં.
હૈયું હવે મારું વલોવાય જાય છે વારંવાર;
આ શું થવા બેઠું છે દૂર દૂર મારા દેશમાં?
ન અહિંનો રહ્યો કે ન ત્યાંનો એ થઈ શક્યો;
વિચરતો રહ્યો નટવર શબ્દના સ્વદેશમાં.
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો
આપના હર સુચનો, કોમેન્ટસ આવકાર્ય છે. આપનો એ બદલ આભારી છું